Beeldhouwer Malisca Muller: “Ik ben best streng voor mezelf”

Malisca Muller is 78, beeldhouwer en heeft diabetes type 1. Toen ze ruim 50 jaar geleden vanwege haar diabetes haar volledige zwangerschap in het ziekenhuis moest doorbrengen, begon ze met boetseren. “Ik zie altijd overal een beeld in,” zegt ze. “Als ik mensen zie, hoe ze staan , hoe ze zitten, ja, dan zie ik het beeld al voor me.”

Glazen spuiten en dikke naalden

Malisca heeft al meer dan zestig jaar diabetes type 1. “En toen was er bijna niks, hè! Een glazen spuit die je in alcohol moest bewaren, met een dikke naald om de insuline uit een flesje op te trekken en een dunne naald om jezelf mee te injecteren. Zelfcontrole van je bloedsuiker bestond ook nog niet. Je moest je dus strak aan de regeltjes houden met eten en zo. Ik was en ben wat dat betreft best streng op mezelf. En niet voor niets, want ik heb totaal geen complicaties.

Beeldjes maken in het ziekenhuis

Omdat je toen je bloedglucosewaarden nog niet zelf kon controleren, moest ik toen ik dik vijftig jaar geleden zwanger was van het begin tot het eind in het ziekenhuis blijven. Ik tekende altijd al wel, maar daar in het ziekenhuis ben ik voor het eerst heel veel met zelfhardende klei gaan werken. Iedereen vond het zo leuk wat ik deed, dus ik ging voor iedereen beeldjes maken. Ik had ook een wedstrijdje georganiseerd. Er moest geraden worden wanneer het kindje precies geboren zou worden en of het een jongetje of een meisje zou zijn. Alle dokters, verplegers en laboranten deden mee. De eerste prijs was een beeld dat ik voor ze zou maken. Eenmaal thuis met de baby dacht ik: dit wil ik blijven doen. Toen ben ik les gaan volgen bij beeldhouwers.

Figuratief werk, met komische noot

Ik werk meestal in klei en heb een hele grote oven waar ik de beelden zelf in bak. Mijn werk is vooral figuratief. Vaak met een komische noot. Zo heb ik beelden gemaakt naar tekeningen van Peter van Straaten. Maar ik maak ook veel portretten. Levensgroot, vaak van kinderen. En zo’n portret, dat moet absoluut lijken en het karakter van de mens moet erin zitten, hè! Laatst heb ik ook nog in opdracht een hele serie reliëfs gemaakt, voor een grondverzetbedrijf, van al hun kranen en shovels en tractoren. Vierentwintig stuks waren het er. Ik heb tegen m’n man gezegd: “Ik doe de komende tijd niks aan het huishouden,” want ik had er gewoon een dagtaak aan, aan die reliëfs!

Net zo streng als bij diabetes

Ik maak ook wel abstract werk, maar het blijft altijd figuratief en herkenbaar. Ik begin ook nooit zomaar aan iets. Ik denk nooit: o, dit is een lekker vormpje, eens kijken waar het schip strandt. Nee, ik heb van tevoren altijd een plan. En het moet kloppen qua verhoudingen. Ik geef les in beeldhouwen en dan zie ik het altijd meteen als mensen te lange armen maken of zo. Ik ken alle regeltjes voor de proporties van het menselijk lichaam uit m’n hoofd. Ja, ik ben daar best streng in. Misschien is het wel dezelfde strengheid waarmee ik me altijd aan alle regeltjes voor m’n diabetes heb gehouden.”

Malisca Muller staat met haar werk in ledenmagazine Diabc 3, 2024, ‘Kunst en diabetes’.